La Mostela nº 65

CAT=> Autoamor: una pas cap a la intimitat amb un mateix.

Aquesta pandèmia ens ha posat al davant de la vulnerabilitat dels nostres cossos. Molts de nosaltres hem tingut greus problemes de salut, altres han vist la mort de ben a prop, o l’han viscut a través d’alguns dels seus éssers estimats i altres han tingut sort i han gaudit del silenci. Alguns s’han adonat com de bé es pot estar a casa, el significat d’estar en família; junts, tant de temps i que podem estar sols amb nosaltres mateixos… Ara, cadascú té la seva vivència particular.

A més, la pandèmia ens ha tret a tots des de la nostra «rodeta de hàmster», on el combat «normal» de la vida diària ens encaixava. Ha estat un aturar-nos, un canvi de velocitat, de trajectòria, per a gairebé tots els éssers humans del món.

Ara ens preparem per tornar al que era la «normalitat», malgrat quementrestant, hancanviat els nostres rituals per moure’ns pel carrer, per saludar-nos o fins i tot,la nostra manera de comportar-nos socialment. Ara ja no ens toquem, ¿potser desaprendrem a desconfiar de la pell dels altres?,¿potser en sortirà alguna cosa bona de tot això? Encara no ho sabem.

Mentre escricaquest article encara som en fase zero … El contacteés una cosa que ens ha mancaten aquesta quarantena, i continuarà mancant-nosencaraaquest estiu.

Ens retrobarem amb «l’altre» amb part de la cara tapada per la mascareta, farem servir «gestos de barrera» que potser interpretaremcom que «aquesta persona no s’acosta perquè intenta protegir-se”, “vol dir que em veu com un perill, o ho fa per protegir-me?, “li semblo fràgil?, “és un gest de protecció oés un rebuig discriminatori?”.

La pandèmia ens ha pres el tacte amb el contacte, el sentit amb què els cossos es posen; i es posaran, en relació. I també l’olfacte, ja que la distància, i la mateixa màscara, no ens permeten entrar en contacte amb l’olor de l’altre.

La pandèmia ens ha posat en la condició de mirar-nos als ulls, que, sabem, ens mostren estats d’ànim. Amb els ulls és molt difícil mentir.

Alhora, ens hem descobert capaços d’altres formes de connectar.

Més enllà de WhatsApp, ens hem posat altra vegada a trucar per telèfon, hem hagut d’aprendre ràpidament a trobar-nos en vídeo-conferències, una cosa que molts no hauríem imaginat abans de la condició d’aïllament que hem viscut. Ara es teletreballa i s’assisteix a webinars. Mai ens ha estat tan necessària una bona connexió a internet com fins ara.

Necessitem connectar entre nosaltres per feina, i també per afecte. Hem viscut un temps molt diferent de l’anterior, un tall, un retir forçat, en el que cadascú ha tingut una experiència singular pel que fa a la vulnerabilitat dels nostres cossos. Hem tingut l’oportunitat d’adonar-nos de la «feina del nostre cap» en la incertesa, de tot el que som capaços d’imaginar, de fantasejar, d’embolicar-nos en els pensaments negatius o de treure des del caos alguna cosa creativa i bonica. Potser algú se n’ha adonat, també, de la seva part emotiva, percebent la por, la nostàlgia, l’alegria…. L’estat de la precarietat de la vida o de la salut, ha estat una ocasió preciosa de contacte amb un mateix. Les circumstàncies han estat tremendament violentes, peròhem arribat fins aquí, i val la pena aprofitar-ho i adonar-nos d’on estem, sense rebutjar res.

Tots hem tingut una ocasió irrepetible per anar una mica més enllà del que és habitual a l’hora de reflexionar i mantenir tota mena de diàleg intern. Adonar-se dels pensaments i de la part emotiva és entrar en intimitat amb un mateix.

Educant-nos i educant, a entrar en intimitat amb un mateix, és el que ens permet sentir les necessitats; des de les més profundes a les què no ho son tant, i connectar en conseqüència amb el que sentim. Una connexió que ens orientaria a la vida, en l’espai de les relacions i en el món en general, des d’una forma més amorosa cap a nosaltres.

Si som capaços de trobar-nos amb l’altra persona (sense abandonar aquesta intimitat interior), serà una trobada de qualitat, duri el temps que duri. Serà una cosa bonica.

Els savis i els mestres, ens diuen, que acostumar-se a entrar en intimitat amb benevolència, des d’un saludable acte d’amor, és sa i sagrat.

I que no té sentit concebre una societat amorosa sense éssers humans amorosos i, encara menys, sense éssers humans que no s’estimin a si mateixos.

Traducción castellano=> catalán por Toni Ferron

Traducción castellano => catalán por Toni Ferron

cast => Autoamor: Un paso hacia la intimidad consigo mismo. 

Esta pandemia nos ha puesto en frente a la vulnerabilidad de nuestros cuerpos. Muchos de nosotros han tenido graves problemas de salud, otros han tenidos la muerte cercana por sí mismo, o por algunos de sus seres queridos, otros han tenido suerte y han disfrutado del silencio, algunos se han dado cuenta de como se puede estar bien en casa, de que significa estar en familia tanto tiempo juntos, de que podemos estar solos con nosotros mismos, etc., ahora, cada uno tiene su historia particular. 

Además, la pandemia nos ha quitado a todos desde la propia “ruedecita de hámster”, donde el combate “normal” de la vida diaria nos encajaba. Ha sido un detenernos, ha sido un cambio de velocidad, de trayectoria, para casi todos los seres humanos del mundo. 

Ahora nos estamos preparados a volver a lo que era la “normalidad”, sin embargo, mientras tanto, ha cambiado nuestros rituales para movernos por la calle, en el saludarnos, nuestro modo de portarnos socialmente. Ahora ya no nos tocamos, ¿quizás desaprenderemos a desconfiar de la piel de los demás? ¿quizás saldrá algo bueno de todo esto? Todavía no lo sabemos. 

Mientras estoy escribiendo este articulo aun estamos en fase cero… El contacto es algo que nos ha faltado en esta cuarentena, y continuará extrañándonos por lo menos este verano. 

Nos vamos a encontrar con el “otro” con parte de la cara tapada por la mascarilla, vamos a usar “gestos de barrera” que quizás como interpretaremos, “esta persona no se acerca porque intenta protegerse, ¿esto significa que me ve como un peligro, o lo hace para protegerme? ¿le parezco frágil? ¿es un gesto de protección o, al contrario, en cambio, es un rechazo discriminatorio?”  

La pandemia ha quitado el tacto  en el contacto desde los sentidos con lo cuales los cuerpos se ponen, y se pondrán, en relación, y también el olfato ya que la distancia, y la misma mascarilla, no nos permite entrar en contacto con el olor del otro. 

La pandemia nos ha puesto en la condición de mirarnos en los ojos, que, sabemos, desentrañan estados de ánimo, con los ojos es muy difícil mentir. 

Al mismo tiempo, nos hemos descubierto capaces de otras formas de conectar. 

Más allá de WhatsApp, nos hemos puesto otra vez a llamar por teléfono, hemos tenido que aprender rápido a encontrarnos en video-conferencias, algo que nunca se habría podido tampoco imaginar antes de la condición de aislamiento que hemos vivido.  Ahora se tele-trabaja, se asiste a webinar. Nunca nos ha faltado tanto una buena conexión internet como ahora. 

Necesitamos conectar entre nosotros, por trabajo, por afecto. 

Hemos vivido un tiempo muy diferente de lo anterior, un corte, un retiro forzado, en el cual cada uno ha tenido una experiencia singular con respecto a la vulnerabilidad de nuestros cuerpos. Hemos tenido la oportunidad de darnos cuenta del “trabajo de nuestra cabeza” en la incertidumbre, de cuanto somos capaces de imaginar, de fantasear, de enrollarse en los pensamientos o de sacar desde el caos algo creativo y bonito; alguien se ha dado cuenta, quizás, también de su parte emotiva, percibiendo el miedo, la nostalgia, la alegría, etc. El estado de la precariedad de la vida o de la salud, ha sido una ocasión preciosa de contacto con uno mismo; las circunstancias han sido tremendamente violentas, pero, hemos llegado hasta aquí, vale la pena aprovechar y darse cuenta de donde estamos, sin rechazar nada.

Todos hemos tenido una irrepetible ocasión para ir un poco más allá de lo habitual en reflexionar, y mantener todo tipo de dialogo interno. Darse cuenta de los pensamientos y de la parte emotiva es entrar en intimidad consigo mismo.

Educándonos, y educando, a entrar en intimidad con uno mismo, es lo que nos permite sentir las necesidades, las más y las menos profundas, y contestar consecuentemente a lo que sentimos. Esto nos orientaría en la vida, en el espacio de las relaciones, en el mundo en general, desde una forma más amorosa hacia nosotros. 

Si somos capaces de encontrarnos con la otra persona (sin abandonar esta intimidad interior), será un encuentro de calidad, dure el tiempo que dure. Será algo bonito.

Los sabios y los maestros, nos dicen, que acostumbrarse a entrar en intimidad con benevolencia, desde un saludable auto amor, es sano y sagrado.

Y que no tiene sentido concebir una sociedad amorosa sin seres humanos amorosos y, menos aún, a seres humanos que no se amen a sí mismos.

IT=> Autoamore: un passo verso l’intimità con sé stessi.

Questa pandemia ci ha posto in fronte alla vulnerabilità dei nostri corpi. Molti di noi hanno avuto gravi problemi di salute, altri hanno visto la morte da vicino, per sé o per qualche caro, altri hanno avuto la fortuna di poter godere del silenzio, alcuni si sono resi conto di come si sta bene in casa, che significa stare in famiglia tanto tempo insieme, e altri ancora si sono accorti di che si può stare soli con sé stessi, ecc.

Ad oggi ognuno ha la sua storia personale di come ha passato questo periodo così anomalo. 

La pandemia ha tolto tutti dalla routine, ha cambiato quella che era la normalità nella quale stavamo incasellati. È stato un trattenerci, un cambio di velocità, di traiettoria, per quasi tutti gli esseri umani del mondo. 

Ora ci stiamo preparando per tornare alla “normalità”, nel frattempo però sono cambiati i nostri rituali, quelli con i quali ci muoviamo per la strada, con i quali ci salutiamo, è cambiato il nostro modo di comportarci socialmente. Ormai non ci tocchiamo più. Dimenticheremo mai il non fidarsi della pelle dell’altro? Ne verrà fuori qualcosa di buono? Ancora non lo sappiamo.

Mentre sto scrivendo questo articolo siamo ancora nella fase zero… il contatto è qualcosa che ci è mancato nel lockdown, e continueremo a sentirne la nostalgia per lo meno per questi mesi estivi. 

Incontriamo l’altro avendo parte del viso coperto dalla mascherina, stiamo usando “gesti barriera” che chissà come stiamo interpretando, “questa persona non si avvicina perché sta tentando di proteggersi, questo significa che mi percepisce come un pericolo, o lo fa per proteggermi? Gli sembro fragile? è una cortesia per mia salvaguardia o, al contrario, è un rifiuto e mi sta discriminando?” 

Dei cinque sensi attraverso i quali i corpi si pongono in relazione, la pandemia ci ha tolto per lo più il tatto e l’olfatto. La distanza, e la stessa mascherina, non ce lo permettono. 

Ci ha messo però nella condizione di guardarci negli occhi. Sappiamo che con gli occhi è difficile mentire, rivelano il nostro stato d’animo. 

La pandemia ha fatto sì che scoprissimo forme nuove per connetterci. 

Al di là di WahtsApp, ci siamo rimessi un’altra volta a telefonare. Abbiamo dovuto imparare rapidamente come fare una videoconferenza per incontrare amici e famiglia in un modo che mai si sarebbe nemmeno immaginato prima della condizione di isolamento che abbiamo vissuto. Ora si lavora in smart working da casa, si assiste a webinar. Mai ci è mancata tanto una buona connessione a internet come ora.   

La condizione in cui ci siamo trovati ha svelato quanto bisogno abbiamo di relazionarci, per lavoro, per affetto. 

È stato un taglio col “prima”, tutto era molto differente. 

Abbiamo vissuto un ritiro forzato, nel quale ciascuno ha avuto un’esperienza singolare, in particolare rispetto alla vulnerabilità dei nostri corpi.  

Abbiamo avuto l’opportunità di renderci conto del “lavoro” che la nostra mente fa nell’incertezza, di come siamo capaci di immaginare, di viaggiare con la fantasia, di perdersi nei pensieri e magari di come siamo capaci far uscire dal caos qualcosa di buono e creativo. 

Qualcuno si è reso conto, forse, anche della sua parte emotiva, percependo la paura, la nostalgia, l’allegria, ecc. 

Lo stato di precarietà della vita o della salute è stata un’occasione preziosa di contatto con sé stessi; le circostanze sono state tremendamente violente, però siamo arrivati fin qui, vale la pena approfittarne e renderci conto di dove siamo, senza rifiutare nulla. 

Abbiamo avuto tutti un’irrepetibile occasione per andare un poco più in là della routine, riflettere ed avere dialoghi interni di tutti i tipi. 

Accorgersi dei pensieri e dei movimenti della parte emotiva è entrare in intimità con sé stessi.

Educarci, ed educare a entrare in intimità con sé stessi è un atto fondamentale di “autoamore”. Entrare in contatto con sé ci permette di sentire il bisogno del momento, il più e il meno profondo, così da poter rispondere con coerenza a quello che sentiamo. Educarci a mantenere quest’attitudine ci orienterebbe nella vita, nello spazio relazionale e nel mondo in generale. Stare in contatto è un atto amoroso verso noi stessi.

Se siamo capaci di incontrare un’altra persona, senza perdere questa intimità con noi, sarà un incontro di qualità, duri il tempo che duri. Sarà qualcosa di nutriente. 

I saggi e i maestri ci dicono che allenarci ad entrare in intimità con benevolenza, perché quest’atto di autoamore sia un atto sacro e rinvigorente. Ci dicono inoltre che non ha senso concepire una società amorosa senza esseri umani amorosi, e ancora meno, senza esseri umani che amino sé stessi.